- Geplaatst door: Paul
31 oktober (kerk Tielen) en 3 november (ZOOM)
Onze eerste gesprekken…
We hebben in de kerk van Tielen en tijdens een zoomsessie het eerste hoofdstuk van het boek van mgr. Johan Bonny “Overeind komen met Petrus” onder de loep genomen. We laten jullie meegenieten van de oogst:
We zullen meer leken verantwoordelijkheid moeten geven. De parochies zijn geen gemeenschap meer maar een optelsom van individuen. Geven wij wel genoeg wat we hebben? Gebruiken we onze talenten wel voluit? Men spreekt altijd van ‘naar buiten gaan’ maar we krijgen daar geen toolbox voor. Hoe begin je er aan?Waar waren de kerkleiders tijdens de Coronaperiode? Hij zou meer uit de ivoren toren mogen komen. We hebben de indruk dat zij te bang en te voorzichtig zijn om fouten te maken. De kerken moeten open plekken zijn waar mensen naar binnen kunnen komen om de stilte op te zoeken, te bidden, een kaarsje branden en als het kan een gesprek te doen met een aanwezige in de kerk. Een kerk moet een nabije kerk zijn die warmte en blijheid uitstraalt. We mogen ook meer aandacht hebben voor de alleengaanden in onze parochies en daarbuiten. Buitenlandse priesters is tot op heden niet echt een succes hier bij ons. Ze zijn wel enthousiaster dan de westerlingen. We moeten het begrip ‘kerk’ ruimer durven bekijken. Een bijbelgroep is ook een vorm van kerk. We hoeven het niet alleen te doen… we moeten ook ons vertrouwen op God durven stellen. Als het zijn kerk is dan zal hij wellicht zorgen dat er steeds een toekomst is. Waarom nemen we de gewone mens van de straat eens niet mee naar de kerk? Voor hen is vaak de drempel te hoog geworden. Wanneer wordt het celibaat een vrije keuze en krijgen de vrouwen een plaats die ze verdienen? De bisschop als herder…moet hij niet meer naar zijn kudde kijken? Vele vrijwilligers voelen zich in de steek gelaten. Er is ook veel geruzie bij de mensen die de parochies dragen. De geur in onze parochies is een geur van anti-evangelie. Dat is niet goed om een aantrekkelijke kerk te zijn. Muziek is ook heel belangrijk in de liturgie maar krijgt te weinig aandacht.
Vragen voor onze bisschop:
- Waarom doet het bisdom zelf niet wat zij aan de gelovigen vragen?
- Waar blijft de actieve missionnering?
- Waarom geen burgelijke begrafenissen in onze vaak te lege kerken?
- Kunnen we catechisten wat meer verantwoordelijkheid geven zodat de geloofsverkondiging voor allen verzekerd blijft?
- Hoe naar mensen toegaan in een kerk die aan het leeglopen is?
- Het boekje van de bisschop is veel te moeilijk voor de gewone gelovige. Gaan we de mensen nog niet meer wegjagen?
Bedankt allen voor jullie deelname en bijdrage!
Greet en Jozef
14 november: Overeind komen met Petrus
Zondag 14 november hebben we met een tiental mensen samen het tweede deel gelezen uit het werkboek ‘Overeind komen met Petrus’. Eerst lazen we een stukje uit de Handelingen van de apostelen. Greet maakte een korte samenvatting uit de toelichting van de bisschop. Daarna lazen we samen uit de dialoog met de bisschop en de lepelsnijder. Iedereen kon daar op reflecteren.
Altijd al verlamd
Hem nauwlettend aankijken
Overeind komen
Hier is de oogst van de voormiddag:
Elkaar nauwlettend aankijken: doen we dat genoeg? Of leven we daar te snel voor? In vers 7 lezen we de woorden ‘bij de rechterhand nemen’…ik probeer ook mensen overeind te helpen. Doe ik dat in de naam van Jezus of voor mezelf? In de naam van Jezus’: ik beleef vaak angst om over God en mijn geloof te spreken. Maar als ik het in de naam van Jezus doe is dat misschien gemakkelijker. Dan ben ik met twee. Als we volgens het evangelie leven hoeven we niet te spreken in de naam van Jezus. Als we een kruisteken maken zeggen we ook ‘in de naam van’…ik had er nooit bij stil gestaan.
In elke parochie is er een geloofskern. Maar is het ook een geloofskern? Mijn droom voor de kerk van morgen is dat er in elke parochie een échte geloofskern is die de vlam van het evangelie brandend houd. En ook voldoende leken om de kerk te dragen. Waarom is er zo weinig catechese voor volwassenen? Authentieke christenen zijn voor mij de catechisten die vaak moeten opboksen tegen zoveel onverschilligheid. Er zijn ook veel authentieke christenen in de mensen van alledag. We missen ook profetische figuren zoals de paus. We kunnen ook die bezieling hebben zoals die eerste leerlingen in de Handelingen.
We lopen als christenen wat verloren. Hoe en waar kunnen we nog getuigen? En hoe doe ik dat? Ik ben bang om uitgelachen te worden…en niemand te choqueren. Op de school zou godsdienst geen vak mogen zijn maar een levenshouding. Bij de geboorte van een kind is het een ideaal moment om te zaaien…Durven wij nog springen zoals de eerste leerlingen? Het bovennatuurlijke wordt nu minder aangevoeld. We botsen vaak met de wetenschap…maar hoe kunnen we in ons geloof tekenen laten zien? Ik was op bedevaart in Medjugorje en kon daar in een Christusbeeld gaan liggen. Het deed me beseffen om te leren om christen te worden in ons leven…naar Christus te groeien. We zwijgen te veel over ons geloof. Op mijn bureau durf ik geen zichtbaar geloofsteken zetten. Ik omzeilde het door een kaartje van San Franscisco met het bekende Christusbeeld…
Vragen voor onze bisschop:
- Wat kan de kerk doen om meer leken toe te laten, te motiveren?
- Wie is de Petrus van vandaag?
- Hoe kunnen we onze dialoogschool voorbereiden? Welke taal kunnen we hanteren om de dialoog aan te gaan?
- Kunnen we in de naam van Jezus naar de mensen gaan? Hoe kunnen we dat doen zonder hen te choqueren, iets op te leggen?
- Hoe kunnen we vanuit de kerk de overheid overtuigen met de scheiding van kerk en staat in gedachten? Hoe kunnen en mogen we onze boodschap overbrengen in respect tussen de scheiding van kerk en staat? Hoe de overheid geruststellen?
Hartelijk dank voor jullie aanwezigheid en de rijke inbreng!
Greet en Jozef
