- Geplaatst door: Paul
Vrijdagavond 10 maart kwamen we naar jaarlijkse traditie samen in een klooster met de alleenGaanden. Tweemaal per jaar komen we samen. Zoals steeds had de begeleiding een mooi programma samengesteld. Het centraal thema ditmaal was “Je bent niet in te blikken”. Ditmaal waren we met 12 met buiten de vaste deelnemers ook twee nieuwe deelneemsters die zich via de eerste gemeenschappelijke maaltijd al vlug thuis voelden .
Na een eerste kennismaking stelde men het mooi uitgewerkt programma voor. De eerste avond reeds stelde P. Herman het filmpje Balance voor. 5 identieke en anonieme figuurtjes beleven een aantal voor ons erg herkenbare gebeurtenissen. De opdracht was : wat heb je gezien – wat valt op – wat zag je bij de tweede vertoning dat je bij de eerste niet had opgemerkt.
Zaterdag ochtend werd gestart met een warm deugddoend ochtendgebed in de huiskapel en voorbereid door Mark. Later die ochtend werd verder ingegaan op wat het filmpje Balance ons te vertellen had. Vervolgens beluisterden we een korte voordracht van psychiater Prof Dirk De Wachter. Met zijn typische humor wist hij ons te boeien met enkele opmerkelijke uitspraken, voor iedereen herkenbaar in ons dagelijks leven.
De namiddag werd besteed aan het delen aan elkaar aan de hand van een voorwerp dat we ter plaatse hadden gevonden of meegebracht van thuis. Voor velen deed het deugd om “het eens allemaal te mogen vertellen”.
Zondag na terug een erg spiritueel ochtendgebed kwamen we samen in kleine groepjes aan de hand van verghalen van Agnes Pas en twee Bijbelverhalen. P. Herman ging voor in de H. Eucharistie die het weekend afsloot.
Persoonlijk heb ik erg genoten van de mooie mix die werd aangeboden: nl. het bijwonen van de getijdengebeden en vieringen in de mooie zeven kerken in één gebouw van de Paters Benedictijnen en de eigen activiteiten van het Open Hartgroepje van de M.S.C.
We kijken met “ze’n” allen al uit naar de volgende bijeenkomst van de AlleenGaanden die plaats heeft van 3 t.e.m. 5 november 2023 in dezelfde historisch omgeving van de abdij Sint Andries te Zevenkerken.
Nogmaals dank aan P.Herman, Martine en Mark voor de puike organisatie en invulling voor deze toch wel bijzondere groep AlleenGaanden.
Bob
Hoe heb ik dit mogen ervaren?
Ik probeer op een bescheiden manier mijn beleving uit te drukken.
Een rijk en beklijvend thema dat aanleiding gaf om in groep naar elkaar te luisteren en van gedachten te wisselen door in alle eenvoud respect en empathie te geven. Gewoon te zijn zoals je bent. Het wonderlijke is dat hoe eenvoudiger je wordt, hoe meer je in staat bent om ten volle te genieten van het geschenk van je bestaan.
Rode draad door dit weekend was (naar het boek van Dirk De Wachter) de kunst van het ONGELUKKIG ZIJN
En daarbij aansluitend het boek en de TEKSTEN VAN AGNES PAS.
Op zondagnamiddag eindigden wij het weekend met een eucharistie.
De KWESTBAARHEID en BROOSHEID.
Het ongeluk dat mij treft en hoe ga ik daarmee om?
Ik ervaar: je bent zeker niet ALLEEN. We zijn allen gekwetst. Luisteren naar elkaar zoals in de kleine goedheid. Draag elkaar. Ga met elkaar op weg. Zo blijven we verbonden met elkaar want alleen red ik het niet. We hebben elkaar broodnodig.
Wat mij zeker zal bijblijven is de groep. Elk met zijn eigenheid. Je mag er zijn het is ok. Het is zo waardevol.
Ook het gebaar van sorry zeggen. Hoe mooi is dit! Met vallen en opstaan. We zijn er voor elkaar.
MIJN DANK GAAT UIT VOORAL AAN MARTINE EN PATER HERMAN. Jullie hebben mijn verwachtingen sterk overtroffen.
Zorgen voor de ander geeft een tevreden gevoelen, verdiept de relaties. Dat heb ik dankbaar mogen ondervinden hoe waardevol dit is.
Verbonden groet
Christine Eggermont